Een wandeling door de tentoonstelling “High Definition, High Visibility”

Lint, 19 september 2007 • EXQI, de cultuurzender voor Vlaanderen, draagt HDTV hoog in het vaandel. Dankzij het detail en de scherpte zorgen High Definition-beelden ervoor dat we op een andere manier de realiteit gaan ervaren, soms zelfs intenser dan wanneer we de werkelijkheid met eigen ogen aanschouwen. Daarom werd aan een aantal kunstenaars van bij ons gevraagd om op de site van het Eurocam Media Center werken tentoon te stellen die aansluiten bij het thema.

Guillaume Bijl verheft met ‘zijn lederhozen’ een alledaags object tot kunst. Op die manier besteedt de kijker meer aandacht aan alledaagse dingen die ons omringen. Het onderscheid tussen kunst en het dagelijkse leven wordt op die manier volledig opgeheven, wat tot nog meer verwarring leidt binnen de hedendaagse kunst.

Jan Carlier tekent de mens alsof het wezens van een andere planeet zijn. Hij hanteert namelijk zowel het kikker- als het vogelperspectief in één en dezelfde tekening.

Jacques Charlier speelt graag in op het mediagebeuren en de rol die televisie in onze maatschappij vervult met het daar bijhorend gegeven van het iconiseren van bepaalde personen. Als Waals kunstenaar brengt hij Vlaamse kunst. Twee culturen ontmoeten elkaar op een humoristische manier.

Patrick Corillon laat met zijn video het leven zien van Oscar Serti, een fictieve persoon met een visuele handicap. Het ‘zien’ is voor Serti - of moeten we hier Corillon zeggen - een belangrijk gegeven in het leven. Patricks werk brengt verhalen voor de volwassen mens.

Jan Fabre is een all-round kunstenaar. In deze expositie toont hij zijn zelfportret. Doordat de kunstenaar zichzelf gebruikt in zijn beeldend werk, maakt hij de toeschouwer duidelijk dat het om ‘de kunstenaar’ gaat en vraagt hij aandacht voor de kunstenaar in deze maatschappij.

Dat Stijn Helsen modeontwerper is, mag niet verbazen wanneer men zijn ingenieuze découpages ziet. Enerzijds speelt hij met ruimten en verwijst hij naar hotelkamers of het “backstage gebeuren”, anderzijds blijft de mens met al zijn facetten een belangrijk gegeven. Hij werd geïnspireerd door het werk van Fontana.

Marie-Jo Lafontaine levert bijzonder keurig werk af. Men kan zich met de reeks ‘We love the world’ afvragen of ze de spot drijft met de mens? Toont ze de man in de straat met een typisch dierlijke trek?

Mash is een kunstenaar die het onrechtvaardige in elke cultuur aanklaagt en die ons als toeschouwer laat kennis maken met de gruwel waartoe wij in staat zijn. De schilderijen die hij maakt zijn beelden die wij al eerder zagen, maar die in versneld tempo aan ons voorbij schoten. Door ze te verstillen in een schilderij beklijft het beeld.

Aimé Ntakiyica werd gevraagd omdat zijn werken de enorme clash in verschillende culturen op zo een humoristische manier weergeeft dat een glimlach nooit ver weg is.

Panamarenko, de man die de wetenschap introduceerde in de kunsten. Of de kunst en wetenschap toegankelijker maakten voor elkaar. Van een cross-over gesproken…

Peter Puype klaagt de westerse mentaliteit aan in zijn werk. Gedurende geruime tijd leefde en werkte hij in Polen. Vanuit die cultuur zag hij hoe er naar het kapitalistisch westen werd gekeken en geeft deze mentaliteit weer in zijn beeldend werk.

Johan Tahon trekt enorme aandacht met zijn vier meter hoog beeld. Het esoterische straalt uit het werk. Maar tegelijkertijd laat hij de toeschouwer wat onwennig staan omdat hetgeen waar hij naar kijkt, niet overeenkomt met hetgeen wij geleerd hebben om te zien. Ondanks deze onwennigheid blijft er een aangenaam gevoel van herkenning. Alleen grote kunstenaars zijn in staat zo een dualiteit in evenwicht te brengen.

Anne-Mie Van Kerckhoven belicht vanuit haar jeugdervaringen het vrouw zijn. Haar interesse in het menselijke brein, de technologie en de wetenschap zorgt ervoor dat het werk van Anne-Mie een dualiteit heeft, enerzijds het koude (technische aspect) en anderzijds het warme (die ze door het kleurgebruik inbrengt).

Jan Van Oost bracht twee zwarte vrouwenfiguren die bijzonder realistisch lijken.
Op de één of andere manier lijken de monochromen van Pieter Vermeersch meer met ruimtelijkheid te maken hebben dan sommige tweedimensionale werken die de derde dimensie incorporeren. Behalve het monumentale zit er ook een majestueus aspect aan het werk van Vermeersch.